Pieter en Sanne (begin veertigers) wonen in Nederland met hun zes kinderen in Sint Michielsgestel. Hij is zelfstandig onderwijskundige, zij freelance journalist. Begin 2023 kochten ze een al vijftien jaar leegstaand huis in een van de vele gehuchten van een gemeente zuidelijk van Autun. René Meeuws ging met hen in gesprek.

Sanne: Pieter woonde en studeerde ruim twintig jaar geleden twee jaar in Frankrijk. Hij spreekt daardoor heel goed Frans, en ik probeer nu het steeds beter te doen. We kregen vrienden in de regio en kwamen regelmatig in de Saône-et-Loire. Door vele wandelingen leerden we de mooie regio kennen. De ruimte die je hier hebt, sprak ons aan. Dat missen we in Nederland, ondanks dat we daar ook min of meer buiten wonen. We verlangden naar een grote tuin, naar groen. We kregen het niet voor elkaar om in Nederland zoiets te vinden.

Doordat we beiden als ZZP’er werken hadden we wel wat spaargeld, maar geen uitzicht op een pensioen. In plaats van dat te beleggen in crypto’s of in old timers, of wat mensen daar zoal mee doen, bedachten we dat we dat ook voor een alternatief op het Franse platteland zouden kunnen gebruiken, vertelt Pieter.

Sanne: Ik ben van huis uit orthopedagoog. Ik ben al snel in de media terecht gekomen via een radioprogramma en een kleine krant. En nu werk ik sinds twee jaar als ZZP’er voor het Nederlands Dagblad.
Pieter: Na mijn studie filosofie (aan het Institut Saint-Jean in Saint-Jodard ) heb ik in Nederland de PABO gevolgd. Ik studeerde vervolgens onderwijskunde en zo kwam ik te werken bij het Christelijk Pedagogisch Studiecentrum. Na een aantal jaren ging ik verder als zelfstandig onderwijskundige.

Sanne: De jongste van onze zes kinderen is 3, de twee oudsten zijn pubers van 15 en 17. De niet-pubers vinden het hier geweldig. Ze vermaken zich met niks, ze genieten van de ruimte, ze spelen met stokjes en bloemetjes, met touwen en oude karren die nog in de schuur stonden, ze bouwen hutten en een piratenschip, ze maken schommels. Ze hebben hier de jeugd die we ze in Nederland niet meer kunnen geven. Een beetje het romantische beeld uit de tijd van Dik Trom. Voor de pubers is het hier zonder wifi een beetje té prikkelarm. Die willen het liefst hangen met vrienden en elke dag iets ondernemen. De kleintjes tellen altijd de dagen af voor ze weer naar Frankrijk gaan.

(artikel gaat verder onder de foto)

Pieter: We leerden al snel alle mensen in het gehucht kennen. Er is hier veel gemeenschapszin: iedereen zorgt voor elkaar. Als ik hier alleen aan het klussen ben, komt er altijd wel een iemand kijken of alles goed gaat. Zonder te betuttelen. We hebben een fantastische buurvrouw die kleinkinderen heeft die net iets ouder zijn dan onze kinderen. Ze komt voortdurend met speelgoed dat heel erg welkom is. En als ik dan beeldbel met de kinderen in Nederland, willen ze altijd even al dat speelgoed in beeld hebben.

Sanne: Toen we voor de eerste keer hier het huis bekeken kwam er meteen een buurvrouw aan. Zij liet merken dat het heel goed zou zijn als er weer mensen in het huis zouden komen wonen. De kinderen moesten opeens allemaal plassen en mochten bij haar naar de WC gaan. Ze wist ons ook te vertellen over de familiegeschiedenis van het huis.

Pieter: Buurman George heeft ons gewezen waar zich ongeveer een bron moest bevinden in ons bosperceel. Ik heb mij met de bosmaaier een weg gebaand door het bramenoerwoud en de bron gevonden. Ernaast was nog een waslijn met knijpers en al, wat erop duidt dat de bron als wasplaats gebuikt werd. En er is duidelijk een waterleiding geweest naar het huis, want je kunt nog zien waar die het huis binnenkwam.
Sanne: Het is heel belangrijk dat je niet alleen maar met Nederlanders contact hebt als je hier woont. Je moet mengen met de Fransen. Ik ging vroeger ook nooit met een georganiseerde reis op vakantie, want ik wilde met de bewoners van het land contact hebben. Fransen kunnen best wel klagen en chauvinistisch zijn, maar wij voelen ons hier heel erg welkom. De buren zijn blij als een leegstaand huis weer bewoond wordt, als er weer onderhoud is op het terrein en alle bramen weer weggehaald worden.

Sanne: In het begin hebben we wel gedacht over hoe het zou zijn om hier jarenlang te wonen en alle seizoenen bewust mee te maken, maar met kinderen is dit niet praktisch. Voor ons is het verschil met het schoolsysteem hier in vergelijking met Nederland zo ontzettend groot, dat wij dat onze kinderen – sterk uitgedrukt- bijna niet aan durven te doen. Ik vraag me af of sommige van onze kinderen, die best wel ondernemend zijn, onder de discipline van het Franse schoolsysteem zouden kunnen gedijen. Ik kan die discipline op zich wel waarderen, want Franse kinderen zijn doorgaans supernetjes opgevoed. In Nederland is het allemaal veel vrijer, om niet te zeggen, minder netjes. Wij zijn ook ontzettend verwend met alle voorzieningen die je onder handbereik hebt. Dat is alleen al met de afstanden hier problematisch als je zes kinderen hebt.

Geschreven door: René Meeuws

Ben je lid van Bourgondische Zaken en wil je jezelf ook een keer voorstellen? Meld je aan bij de redactie.