Hi, wij zijn Ron en Yvonne, we woonden in Noord-Brabant maar al jaren speelden we met de gedachte om te emigreren. We hebben Scandinavië en Hongarije overwogen, maar vonden dat toch te ver weg van de familie. Toen kwam Frankrijk in beeld. De Bourgogne en met name de Morvan stal ons hart. Je hebt hier alles, water, bos, ruige stukken en lieflijk heuvellandschap met altijd groene weiden.
In Nederland waren we gelukkig hoor, met ons werk, mooie huis, ons schaap, ons minipaardje en onze hond, maar toch bleef het kriebelen. En als we later terug zouden kijken, wilden we eigenlijk niet hoeven denken ‘hadden we maar zus of zo gedaan’.

Een tiny house

Dus toen dachten we ‘waarom niet?’ We kochten een heel klein vakantiehuisje en wisten al gauw ‘dit is het’. We konden ons huis snel verkopen en hebben allebei onze baan opgezegd. Ron werkte voor de gemeente als buitendienstmedewerker en inspecteerde het buitengebied op veiligheid. Ik was applicatiebeheerder bij een gezondheidsorganisatie en tijdens corona al gewend om thuis te werken. We zijn hier beiden een micro-entreprise gestart, Ron voor tuinonderhoud en grondwerk en ik voor werkzaamheden in de ICT. Door glasvezel kan dat digitaal prima vanuit huis.
In maart 2023 hebben we de hele beestenboel in de veewagen geladen en zijn permanent hier in ons ‘tiny house’ komen wonen. We hebben er nog geen moment spijt van gehad. In het begin gingen we iedere maand even heen en weer naar Nederland, nu nog een keer in de zes weken. We rijden ‘s nachts, leggen een paar bezoekjes af en rijden ‘s avonds weer terug.

Een bizarre ervaring

We hebben al een paar sociale contacten opgedaan via Marché du Morvan en door Franse les leren we hopelijk ook wat Fransen kennen. We willen ons graag inzetten voor de gemeenschap hier. Ron houdt van vissen en zoekt nog vismaatjes en goede stekkies. Ook lijkt het hem leuk om in de toekomst oude meubeltjes te restaureren en misschien een brocante te beginnen. We hebben ondertussen een huis gekocht dat we eventueel als gîte kunnen gaan verhuren.

Die aankoop leverde trouwens wel een heel bizarre en vervreemdende ervaring op. Toen we het huis betraden voor een bezichtiging leek het alsof de tijd er stil was blijven staan. Alles was nog precies zoals de bewoners het hadden achtergelaten. Op tafel lag zelfs nog een opengeslagen krant met een bril en een trommel koekjes ernaast, alsof de bewoner of bewoonster even was opgestaan om de deur open te doen. Getuige de datum op de krant stond het huis al dertien jaar leeg. Er is kennelijk niet meer naar gekeken tot wij er kwamen.

Het heeft ons heel veel tijd gekost om het huis leeg te maken. Alles hebben we naar de déchetterie gebracht, naar de Emmaus of verkocht op Marché du Morvan.
Wat de toekomst brengt, zien we wel, het loopt toch altijd anders dan je bedenkt en we hebben het vertrouwen dat wat er ook op ons afkomt, we er wel wat van kunnen maken.

Geschreven door: Pascale van Tongeren

Ben je lid van Bourgondische Zaken en wil je jezelf ook een keer voorstellen? Meld je aan bij de redactie.